Τα χαρακτηριστικά της δυσπραξίας

 

Τα παιδιά με δυσπραξία ενδέχεται να εμφανίσουν κάποιες από τις παρακάτω συμπεριφορές:

• Πολύ αυξημένη κινητικότητα, κυρίως κούνημα και χτύπημα των κάτω άκρων όταν κάθονται, χτύπημα άνω άκρων (παλαμάκια) ή φτερουγίσματα με τους καρπούς των χεριών. Ενδέχεται να είναι πολύ δύσκολο σε παιδιά με δυσπραξία να σταθούν ακίνητα.

•  Υψηλά επίπεδα υπερέντασης, με φωνές και κραυγές.

• Σύγχυση και εκρηκτική συμπεριφορά.

• Κακή διαχείριση θέσης σώματος με αποτέλεσμα να προσκρούουν σε αντικείμενα ή να πέφτουν.

•  Φτερούγισμα χεριών όταν τρέχουν.

•  Δυσκολεύονται να μάθουν να κάνουν ποδήλατο.

 •  Απουσία συναίσθησης κινδύνου (π.χ. άλμα από μεγάλο ύψος κ.α.).

•  Ατυχήματα στο τραπέζι κατά το φαγητό (λερώνονται, ρίχνουν το ποτήρι). Ενδέχεται να προτιμούν να τρώνε με τα χέρια.

• Δεν τους αρέσουν τα παιχνίδια με κατασκευές (τουβλάκια, παζλ κ.α.).

• Φτωχή κινητικότητα: Δυσκολεύονται να κρατήσουν σωστά το μολύβι, να χρησιμοποιήσουν το ψαλίδι, οι ζωγραφιές τους μπορεί να δίνουν την αίσθηση ότι προέρχονται από παιδί μικρότερης ηλικίας.

•  Διάσπαση προσοχής: Συχνά σταματούν μία δραστηριότητα πριν την ολοκληρώσουν.

•Απουσία φανταστικού παιχνιδιού: Δεν δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον να παίξουν μόνα τους με έναν "φανταστικό" φίλο (μιλώντας χωρίς συνομιλητή ή αλληλεπιδρώντας άμεσα με τα παιχνίδια τους).

• Τάση για απομόνωση: Ειδικώς στην περίπτωση που τα παιδιά με δυσπραξία απορρίπτονται από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους σε ένα δεδομένο περιβάλλον, ενδέχεται να προτιμούν τη συντροφιά ενηλίκων.

•   Διαταραχές στο λόγο.

• Αισθητηριακός και κινητικός ερεθισμός (π.χ. αντιδράσεις φυγής σε έντονους θορύβους ή στην ένδυση με νέα ρούχα, π.χ. μάλλινα).

Πηγή :  www.paidagwgos.blogspot.com

Πιπίλα – Πώς θα την αποχωριστούμε;

Πώς θ’ αποχωριστεί το παιδί μου, την πιπίλα του;
Είναι μια ώρα δύσκολη στην ανάπτυξη κάθε παιδιού και αναμφισβήτητα μία πρόκληση των γονέων ν’ ανταποκριθούν στο ρόλο τους, βοηθώντας το παιδί τους να τα καταφέρει.
Ο αποχωρισμός τις πιπίλας, σημαίνει τον αποχωρισμό μιας βασικής ασφάλειας του παιδιού και συμβολίζει την μετάβαση του σε επόμενο στάδιο ανάπτυξης. Για τους λόγους αυτούς, δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε τη συνθήκη αυτή με μια οποιαδήποτε άλλη στη ζωή του παιδιού μας, να μην υποτιμάμε την προσπάθεια του να τα καταφέρει και να μην επιχειρούμε να το κοροϊδέψουμε προκειμένου να συμβεί αυτό απροβλημάτιστα.
Η στιγμή κάθε αποχωρισμού, μας επιβεβαιώνει ή όχι, το έργο που έχουμε επιτελέσει ως εκείνη την ώρα, ώστε να φανεί το παιδί μας έτοιμο να τον πραγματοποιήσει και δυνατό να τον αντέξει.
Αρχικά χρειάζεται να σκεφτούμε τους λόγους για τους οποίους προτείνουμε στο παιδί μας τη μετάβαση αυτή. Στη συνέχεια να οργανώσουμε τους τρόπους που θα χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να πεισθεί και τέλος να φανούμε πειστικοί απέναντι του πως είναι μεγάλο παιδί και ικανό να τα καταφέρει.
Δεν θα πρέπει να συγχύζουμε την προσπάθεια του με την πιπίλα, με άλλες αλλαγές στη ζωή του, όπως την είσοδο του στον παιδικό σταθμό ή την στέρηση της πάνας, καθώς επίσης και με γεγονότα που το έχουν επηρεάσει κατά οποιονδήποτε τρόπο συναισθηματικά.
Εκτός από τα γιατί και τους τρόπους που θα μοιραστούμε μαζί του, θα είναι ακόμα καλύτερο να έχουμε αναλογιστεί και τις κατάλληλες συνθήκες για να στέψουμε όλοι μαζί αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, με απόλυτη επιτυχία.

Πηγή
http://www.my-family.gr

Το υπερκινητικό παιδί στο σπίτι και το σχολείο

Τα παιδιά με υπερκινητικότητα δεν είναι απλά πολύ ζωηρά παιδιά! Είναι τα παιδιά που από την προσχολική ηλικία τρέχουν απο την μια μεριά του δωματίου στην άλλη, δεν ασχολούνται πολύ ώρα με ένα παιχνίδι, σπάνε και πετάνε τα παιχνίδια τους, ακούνε συνέχεια τη φράση " κάτσε ήσυχα"!

Το υπερκινητικό παιδί δυσκολεύεται τόσο πολύ να κάτσει ήσυχα σε μια καρέκλα, που ακόμα και όταν κάθεται...... κουνιέται. Δηλαδή κουνάει πόδια, χέρια, πρόσωπο.

Πολλές φορές τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να οργανώσουν τις σκέψεις τους και είναι παρορμητικά. Δηλαδή μέσα στην τάξη μπορεί απλά να σηκωθούν απο την θέση τους ξαφνικά, να απαντήσει δυνατά χωρίς να είναι η σειρά του.

Συνήθως παρουσιάζουν και διάσπαση προσοχής. Είναι πολύ δύσκολο για το παιδί να συγκεντρώνεται στο παιχνίδι ή στα μαθήματα. Η προσοχή του αποσπάται από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Δε μπορεί να φιλτράρει τα σημαντικά από τα ασήμαντα ερεθίσματα και πετάγεται επάνω για κάθε λεπτομέρεια.

Η υπερκινητικότητα είναι πιο έντονη σε χαοτικές καταστάσεις, όπως στο ελεύθερο παιχνίδι, ή σε μαθήματα χωρίς δομή. Μερικά παιδιά μπορούν όμως να παραμένουν ήρεμα για αρκετή ώρα σε καταστάσεις με αυστηρή δομή.

Αυτό σημαίνει ότι καλό είναι οι γονείς με υπερκινητικά παιδιά, εκτός απο την υπομονη που πρέπει να έχουν, να προσπαθούν να κρατάνε ένα καθημερινό συγκεκριμμένο πρόγραμμα για το παιδί. πχ. πότε θα φάει, πότε θα διαβάσει, ότε θα παίξει, πότε θα δει τηλεόραση κλπ.

Ο δάσκαλος πρέπει να κατανοήσει ότι για κάποια παιδιά είναι πραγματικά δύσκολο να κάθονται πολύ ώρα στην καρέκλα. Έτσι μπορεί να βρει διάφορους λόγους ώστε να επιτρέπει στο παιδί με υπερκινητικότητα να σηκωθεί από την καρέκλα. π.χ. Να του ζητήσει να σβήσει τον πίνακα, να ξύσει τις μπογιές στο καλάθι, να πετάξει κάτι στο καλάθι, να μοιράσει φυλλάδια κ.λ.π. 

 

 

Πηγή  

http://paidagwgos.blogspot.com/2009/11/blog-post_10.html